هوش مصنوعی: این متن شعری است که از مفاهیم عرفانی و معنوی مانند عشق الهی، فداکاری و آزمون‌های روحانی سخن می‌گوید. شاعر از آتش به عنوان نماد پاکی و آزمون استفاده می‌کند و مخاطب را به شجاعت و عشق ورزیدن در راه حقیقت دعوت می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. این متن برای کسانی مناسب است که توانایی تحلیل و درک مفاهیم انتزاعی و فلسفی را دارند.

غزل شمارهٔ ۱۴۲

دولتی همسایه شُد، همسایگان را اَلصَّلا
زین سِپَس باخود نَمانَد، بواَلْعَلیّ و بوالْعَلا

عاقِبَت از مَشرقِ جان، تیغ زد چون آفتاب
آن کهِ جان می‌جُست او را، در خَلاء و در مَلا

آن زِ دور آتش نِمایَد، چون رَوی نوری بُوَد
همچُنان که آتشِ موسی برایِ اِبْتِلا

اَلصَّلا پروانه جانان قصدِ آن آتش کنید
چون بَلی’ گفتید اوَّل، دَررَوید اَنْدَر بَلا

چون سَمَنْدَر در میانِ آتشَش باشد مَقام
هر کِه دارد در دل و جان، این چُنین شوق و وَلا
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.