خاقانیا! مسیح دما! زین خراس دهر
نانت جوین چراست سخن‌هات گندمی

مردی، چرا شوی به در عامه طفل‌وار
شیری، چرا کنی ز سر لابه سگ دمی

درگاه حق شناس که دنیا ز پس دود
بشنو ندای حق سوی دنیا که اخدمی

مردم مجوی و یار مخواه از جهان که هست
یاری و مردمی همه ماری و کژدمی

چون هر دو میم مردمه در خط کاتبان
کو راست هر دو مردمهٔ چشم مردمی