۳۱۰ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۲۲

نه آدمیست که در خرمی و مجموعی
به خستگان پراکنده بر نبخشاید

گلیم خویش برآرد سیه گلیم از آب
وگر گلیم رفیق آب می‌برد شاید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۱ - در مدح صاحب دیوان
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.