هوش مصنوعی: این متن به اهمیت و قدرت دمیدن (نفس کشیدن) و تأثیر آن بر زندگی و طبیعت اشاره می‌کند. در این شعر، دمیدن به عنوان نمادی از حیات و احیا مطرح شده است و تأکید می‌شود که با هر دم، زندگی جریان می‌یابد و حتی مرده‌ها نیز می‌توانند زنده شوند. همچنین، به تأثیر این دم بر طبیعت و رشد گیاهان اشاره شده است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده در شعر، نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر یافت می‌شود.

غزل شمارهٔ ۲۳۱

سَبُک تَری تو از آن دَم که می‌رَسَد زِ صَبا
زِ دَم زدن نشود سیر و مانده کَس جانا

زِ دَم زَدن کِه شود مانده یا کِه سیر شود؟
تو آن دَمی که خدا گفت یُحْیِیِ اَلْمَوْتی

دَهانِ گور شود باز و لُقمه ایش کُند
چو بَسته گشت دَهانِ تَن از دَمِ اِحْیا

دَمَم فُزون دِه تا خیکِ من شود پُرباد
که تا شَوَم زِ دَمِ تو سوار بر دریا

مَباد روزی کَنْدَر جهانْ تو دَرنَدَمی
که یک گیاه نَرویَد زِ جُمله‌یْ صَحرا

فروکَش این دَم زیرا تو را دَمی دِگَر است
چو بِسْکُلَد زِ لب این باد، آن بُوَد بَرجا
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.