سَبُک تَری تو از آن دَم که می‌رَسَد زِ صَبا
زِ دَم زدن نشود سیر و مانده کَس جانا

زِ دَم زَدن کِه شود مانده یا کِه سیر شود؟
تو آن دَمی که خدا گفت یُحْیِیِ اَلْمَوْتی

دَهانِ گور شود باز و لُقمه ایش کُند
چو بَسته گشت دَهانِ تَن از دَمِ اِحْیا

دَمَم فُزون دِه تا خیکِ من شود پُرباد
که تا شَوَم زِ دَمِ تو سوار بر دریا

مَباد روزی کَنْدَر جهانْ تو دَرنَدَمی
که یک گیاه نَرویَد زِ جُمله‌یْ صَحرا

فروکَش این دَم زیرا تو را دَمی دِگَر است
چو بِسْکُلَد زِ لب این باد، آن بُوَد بَرجا