هوش مصنوعی:
این متن شعری است که عشق را به عنوان نیرویی قدرتمند و فراتر از درک عقل و مذهب توصیف می‌کند. شاعر از عشق به عنوان منبع ادب و معرفت یاد می‌کند و آن را فراتر از هرگونه طمع و مادیات قرار می‌دهد. عشق در این شعر به عنوان یک تجربه روحانی و متعالی معرفی می‌شود که حتی خرد و مذهب در برابر آن حیران می‌مانند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات پیچیده شعر کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۳۲
چو عشق را تو ندانی بِپُرس از شب‌ها
بِپُرس از رُخِ زَرد و زِ خُشکیِ لب‌ها
چُنان که آبْ حِکایَت کُند زِ اَخْتَر و ماه
زِ عَقل و روح حِکایَت کنند قالَب‌ها
هزار گونه اَدَب جان زِ عشق آموزد
که آن اَدَب نَتَوان یافتن زِ مَکْتَب‌ها
میانِ صَد کَسْ عاشق چُنان پدید بُوَد
که بر فَلَکْ مَهِ تابانْ میان کوکَب‌ها
خِرَد نداند و حیران شود زِ مَذهبِ عشق
اگر چه واقِف باشد زِ جُمله مَذهَب‌ها
خَضِردلی که زِ آبِ حَیاتِ عشق چَشید
کَساد شُد بَرِ آن کَس زُلالِ مَشرَب‌ها
به باغْ رَنْجه مَشو، در درونِ عاشق بین
دِمَشق و غوطه و گُلْزارها و نَیْرَب‌ها
دِمَشق چه، که بهشتی پُر از فرشته و حور
عُقولْ خیره دَران چهره‌ها و غَبْغَب‌ها
نه از نَبیذِ لَذیذَش شکوفه‌ها و خُمار
نه از حَلاوتِ حَلْواشْ دُمَّل و تَب‌ها
زِ شاه تا به گدا در کَشاکَشِ طَمَع اَند
به عشقْ باز رَهَد جانْ زِ طَمْع و مَطْلَب‌ها
چه فَخْر باشد مَر عشق را زِ مُشتریان؟
چه پُشت باشد مَر شیر را زِ ثَعْلَب‌ها؟
فَرازِ نَخْلِ جَهانْ پُخته‌یی نمی‌یابم
که کُنْد شُد همه دَندانَم از مُذَنَّب‌ها
به پَرِّ عشق بِپَر در هوا و بر گَردون
چو آفتابْ مُنَزَّه زِ جُمله مَرکَب‌ها
نه وحشتی دلِ عُشّاق را چو مُفْرَدها
نه خوفِ قَطْع و جُدایی‌ست چون مُرکَّب‌ها
عِنایَتَش بِگُزیده‌ست از پِیِ جان‌ها
مُسَبِّبَش بِخَریده‌ست از مُسَبَّب‌ها
وَکیلِ عشق دَرآمَد به صَدْرِ قاضیِ کاب
که تا دِلَش بِرَمَد از قَضا و از گَب‌ها
زِهی جهان و زِهی نَظْمِ نادر و ترتیب
هزار شور دَراَفْکَند در مُرتَّب‌ها
گدایِ عشق شِمُر هر چه در جهان طَرَبی ست
که عشق چون زَرِ کان است و آن مُذَهَّب‌ها
سَلَبْتَ قَلْبِیَ یا عِشْقُ خُدْعَهً وَدَهًا
کَذَبْتُ حاشا لکِنْ مَلاحَهً وَ بَها
اُریدُ ذِکْرَکَ یا عِشْقُ شاکِرًا لکِنْ
وَ لِهْتُ فِیکَ وَ شَوَّشْتَ فِکْرَتی وَ بها
به صد هزار لُغَت گَر مَدیحِ عشق کُنم
فُزون‌تَر است جَمالَش زِ جُمله‌یْ دَب‌ها
بِپُرس از رُخِ زَرد و زِ خُشکیِ لب‌ها
چُنان که آبْ حِکایَت کُند زِ اَخْتَر و ماه
زِ عَقل و روح حِکایَت کنند قالَب‌ها
هزار گونه اَدَب جان زِ عشق آموزد
که آن اَدَب نَتَوان یافتن زِ مَکْتَب‌ها
میانِ صَد کَسْ عاشق چُنان پدید بُوَد
که بر فَلَکْ مَهِ تابانْ میان کوکَب‌ها
خِرَد نداند و حیران شود زِ مَذهبِ عشق
اگر چه واقِف باشد زِ جُمله مَذهَب‌ها
خَضِردلی که زِ آبِ حَیاتِ عشق چَشید
کَساد شُد بَرِ آن کَس زُلالِ مَشرَب‌ها
به باغْ رَنْجه مَشو، در درونِ عاشق بین
دِمَشق و غوطه و گُلْزارها و نَیْرَب‌ها
دِمَشق چه، که بهشتی پُر از فرشته و حور
عُقولْ خیره دَران چهره‌ها و غَبْغَب‌ها
نه از نَبیذِ لَذیذَش شکوفه‌ها و خُمار
نه از حَلاوتِ حَلْواشْ دُمَّل و تَب‌ها
زِ شاه تا به گدا در کَشاکَشِ طَمَع اَند
به عشقْ باز رَهَد جانْ زِ طَمْع و مَطْلَب‌ها
چه فَخْر باشد مَر عشق را زِ مُشتریان؟
چه پُشت باشد مَر شیر را زِ ثَعْلَب‌ها؟
فَرازِ نَخْلِ جَهانْ پُخته‌یی نمی‌یابم
که کُنْد شُد همه دَندانَم از مُذَنَّب‌ها
به پَرِّ عشق بِپَر در هوا و بر گَردون
چو آفتابْ مُنَزَّه زِ جُمله مَرکَب‌ها
نه وحشتی دلِ عُشّاق را چو مُفْرَدها
نه خوفِ قَطْع و جُدایی‌ست چون مُرکَّب‌ها
عِنایَتَش بِگُزیده‌ست از پِیِ جان‌ها
مُسَبِّبَش بِخَریده‌ست از مُسَبَّب‌ها
وَکیلِ عشق دَرآمَد به صَدْرِ قاضیِ کاب
که تا دِلَش بِرَمَد از قَضا و از گَب‌ها
زِهی جهان و زِهی نَظْمِ نادر و ترتیب
هزار شور دَراَفْکَند در مُرتَّب‌ها
گدایِ عشق شِمُر هر چه در جهان طَرَبی ست
که عشق چون زَرِ کان است و آن مُذَهَّب‌ها
سَلَبْتَ قَلْبِیَ یا عِشْقُ خُدْعَهً وَدَهًا
کَذَبْتُ حاشا لکِنْ مَلاحَهً وَ بَها
اُریدُ ذِکْرَکَ یا عِشْقُ شاکِرًا لکِنْ
وَ لِهْتُ فِیکَ وَ شَوَّشْتَ فِکْرَتی وَ بها
به صد هزار لُغَت گَر مَدیحِ عشق کُنم
فُزون‌تَر است جَمالَش زِ جُمله‌یْ دَب‌ها
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
