هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق و مستی معنوی سخن می‌گوید. او از باده‌های معنوی و وصال با معشوق الهی صحبت می‌کند و از مستی و شور عشق الهی به وجد آمده است. شاعر از رزق و روزی معنوی و لذت‌های روحانی سخن می‌گوید و از خمره‌های مختلفی که نماد حالات روحی و معنوی هستند، یاد می‌کند.
رده سنی:
18+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌هایی مانند باده و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد و نیاز به تفسیر و توضیح دارد.
غزل شمارهٔ ۲۶۳
به شِکَرخَنده اگر می‌بِبَرَد جانِ مرا
مَتَّعَ اللّهُ فُوادیْ بِحَبیْبیْ اَبَدا
جانَم آن لحظه بِخندد که وِی اَش قَبْض کُند
اِنَّما یُوْمِنُ اَجْزایَ اِذا اَسْکَرَها
مَغزِ هر ذَرّه چو از روزَنِ او مَست شود
سَبَّحَتْ راقِصَه عَزَّ حَبیبیْ وَ عَلا
چون که از خوردنِ باده هَمِگی باده شَوَم
اَنَا نُقْل وَ مُدام فَاشْرَبانی وَ کُلا
هَله ای روز چه روزی تو که عُمرِ تو دراز
یَوْمَ وَصْل وَ رَحیق وَ نَعیم وَ رِضا
تَنِ هَمچون خُمِ ما را پِیِ آن باده سِرِشت
نِعْمَ ما قَدَّرَ رَبّی لِفُوادیْ وَ قَضا
خُمِ سِرکِه دِگراست و خُم دوشاب دِگَر
کانَ فی خابِیَهِ الرّوحِ نَبِیذُ فَغَلی
می مَنَم خود که نمی‌گُنْجَمْ در خُمِّ جهان
بَرنَتابَد خُمِ نُه چَرخْ کَف و جوشِ مرا
مِی مُرده چه خوری هینْ تو مرا خور که می‌اَم
اَنَا زِقُّ مُلئَتْ فیهِ شرابُ وَ سِقا
وَگَرَت رِزْق نباشد من و یاران بِخوریم
فَانْصِتُوا وَ اعْتَرِفُوا مَعْشَرَا اِخوانِ صَفا
مَتَّعَ اللّهُ فُوادیْ بِحَبیْبیْ اَبَدا
جانَم آن لحظه بِخندد که وِی اَش قَبْض کُند
اِنَّما یُوْمِنُ اَجْزایَ اِذا اَسْکَرَها
مَغزِ هر ذَرّه چو از روزَنِ او مَست شود
سَبَّحَتْ راقِصَه عَزَّ حَبیبیْ وَ عَلا
چون که از خوردنِ باده هَمِگی باده شَوَم
اَنَا نُقْل وَ مُدام فَاشْرَبانی وَ کُلا
هَله ای روز چه روزی تو که عُمرِ تو دراز
یَوْمَ وَصْل وَ رَحیق وَ نَعیم وَ رِضا
تَنِ هَمچون خُمِ ما را پِیِ آن باده سِرِشت
نِعْمَ ما قَدَّرَ رَبّی لِفُوادیْ وَ قَضا
خُمِ سِرکِه دِگراست و خُم دوشاب دِگَر
کانَ فی خابِیَهِ الرّوحِ نَبِیذُ فَغَلی
می مَنَم خود که نمی‌گُنْجَمْ در خُمِّ جهان
بَرنَتابَد خُمِ نُه چَرخْ کَف و جوشِ مرا
مِی مُرده چه خوری هینْ تو مرا خور که می‌اَم
اَنَا زِقُّ مُلئَتْ فیهِ شرابُ وَ سِقا
وَگَرَت رِزْق نباشد من و یاران بِخوریم
فَانْصِتُوا وَ اعْتَرِفُوا مَعْشَرَا اِخوانِ صَفا
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
