هوش مصنوعی:
متن شعری است که در آن شاعر از ورود بشارت‌دهنده‌ای خبر می‌دهد که قلب او را زنده کرده است. این بشارت مانند بهاری است که زمین را نورانی می‌کند و مانند خورشیدی است که با تابش خود چهره‌ها را روشن می‌سازد. شاعر از عشق و اشتیاق خود سخن می‌گوید و از آتش عشق و سوختن در آن یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عشقی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۸۷
وَرَدَ الْبَشیرُ مُبَشِّرا بِبَشارَه
اَحْیَی الْفُوادَ عَشیَه بِوُرُودِها
فَکَاَنَّ اَرْضا نَوَّرَتْ بِرَبیعِها
فَکَاَنَّ شَمْسا اَشْرَقَتْ بِخُدُودِها
یا طاعِنی فی صَبْوتی وَ تَهَتُّکی
اُنْظُرْ اِلی نارِ الهَوی وَ وُقُودِها
اَحْیَی الْفُوادَ عَشیَه بِوُرُودِها
فَکَاَنَّ اَرْضا نَوَّرَتْ بِرَبیعِها
فَکَاَنَّ شَمْسا اَشْرَقَتْ بِخُدُودِها
یا طاعِنی فی صَبْوتی وَ تَهَتُّکی
اُنْظُرْ اِلی نارِ الهَوی وَ وُقُودِها
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
