زشت کسی کو نشُد مَسخره یارِ خوب
دست نِگَر پا نِگَر، دست بِزَن پا بِکوب

مَسخره باد گشت هر چه درخت است و کِشت
وانچه کَشَد سَر زِ باد، خار بُوَد خُشک و چوب

هر چه زِ اَجْزایِ تو، رو نَنَهد سَر کَشَد
پایْ بِزَن بر سَرَش، هین سَر و پایَش بِکوب

چون که نخواهی رَهید، از دَمِ هر گول گیر
خاکِ کسی شو کَزو، چاره ندارد قُلوب