هوش مصنوعی: شاعر از لطف و محبت شخصی دیگر سخن می‌گوید که برای او دعا کرده و از نیکی‌های او یاد می‌کند. شاعر خود را در برابر این لطف‌ها ناتوان از جبران می‌داند و اشاره می‌کند که حتی خداوند نیز از نیکی‌های آن شخص سخن گفته است. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که شخص مورد نظر، همه شب به عشق و زیبایی او دعا می‌کند.
رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک و مفاهیم عمیق عشق و تقدیر، نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۳۴۶

شَنیدم مَر مرا لُطفَت دُعا گفت
برایِ بَندهٔ خود لُطف‌ها گفت

چه گویم من، مُکافاتِ تو ای جان
که نیکیِّ تو را جانا خدا گفت

ولیکِن جانِ این کمتر دُعاگو
همه شب رویِ ماهَت را دُعا گفت
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۴۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.