چو آن کانِ کَرَم ما را شکار است
به هَر دَم هدیه ما را دَه هزار است

که ما را نَردبانْ زَرّین و سیمین
نَهَد چون قَصدِ ما بر بامِ یار است

بَلا دُرّی‌ست در عالَمْ نَهانی
که بر ما گنج و بر بیگانهْ مار است

به پیشِ ما خَزینه‌یْ سیم مَشْمُر
که ما را زَرّ و سیمِ بی‌شمار است

زِ پروانه اگر این اِفْتِرا بود
دوصد چندین زِ دَستِ شهریار است