گَر جامِ سِپِهر زَهرپیماست
آن در لبِ عاشقانْ چو حَلْواست

زین واقعه گَر زِ جایْ رفتی
از جایْ بُرو که جایْ این جاست

مَگْریز زِ سوزِ عشق زیرا
جُز آتشِ عشق، دود و سوداست

دودَت نَپَزَد، کُند سیاهَت
در پُختَنَت آتشست کُاسْتاست

پروانه که گِردِ دود گردد
دودآلودست و خام و رُسواست

از خانه و مان به یاد نایَد
آن را که چُنین سَفَر مُهَیّاست

از شهر مگو که در بیابان
موسیست رفیق مَنّ و سَلْواست

صُحبَت چه کُنی؟ که در سَقیمی
هر لحظه طَبیبِ تو مَسیحاست

دلتَنگ خوشَم، که در فَراخی
هر مَسخره را رَهست و گُنجاست

چون خانه دل زِ غَم شود تَنگ
در وِیْ شَهِ دِلْنَواز تنهاست

دلْ تَنگ بُوَد، جز او نگُنجَد
تَنگیّ دِلَم اَمان و غوغاست

دندانِ عَدو زِ تُرْش کُنْدست
پس روتُرُشی رَهاییِ ماست

خاموش که بَحر اگر تُرُش روست
هم مَعدنِ گوهرست و دریاست