هوش مصنوعی:
این متن به موضوع عشق و عاشقی می‌پردازد و بیان می‌کند که عاشق از هیچ چیز نمی‌ترسد زیرا همراهش عشق قدیمی است. عشق و عاشق یکی هستند و عاشق در طلب درستی و حقیقت است. متن همچنین به مفاهیم معنوی و روحانی اشاره می‌کند و از شمس تبریز به عنوان نماد کرم و بخشش یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات ادبی و عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.
غزل شمارهٔ ۳۷۵
مَر عاشق را زِ رَه چه بیمست؟
چون هَمرَه ِعاشقْ آن قدیمست
از رَفتنِ جان چه خوف باشد؟
او را که خدایِ جانْ نَدیمست
اَنْدَر سَفَرست، لیک چون مَهْ
در طَلْعَتِ خوبِ خود مُقیمست
کِی مُنْتَظِرِ نَسیم باشد
آن کَس که سَبُکتَر از نَسیمست؟
عشق و عاشق یکی‌ست ای جان
تا ظَن نَبَری که آن دو نیمست
چون گشت دُرُست عشقِ عاشق
هم مُنْعِمِ خویش و هم نَعیمست
او در طَلَبِ چُنین دُرُستی
در پیشِ سَهیلْ چون اَدیمست
چون رَفت در این طَلَب به دریا
دُرّی ست، اگر چه او یَتیمست
ای دیده کَرَم زِ شَمسِ تبریز
مَر حاتَم را مَگو کَریمست
چون هَمرَه ِعاشقْ آن قدیمست
از رَفتنِ جان چه خوف باشد؟
او را که خدایِ جانْ نَدیمست
اَنْدَر سَفَرست، لیک چون مَهْ
در طَلْعَتِ خوبِ خود مُقیمست
کِی مُنْتَظِرِ نَسیم باشد
آن کَس که سَبُکتَر از نَسیمست؟
عشق و عاشق یکی‌ست ای جان
تا ظَن نَبَری که آن دو نیمست
چون گشت دُرُست عشقِ عاشق
هم مُنْعِمِ خویش و هم نَعیمست
او در طَلَبِ چُنین دُرُستی
در پیشِ سَهیلْ چون اَدیمست
چون رَفت در این طَلَب به دریا
دُرّی ست، اگر چه او یَتیمست
ای دیده کَرَم زِ شَمسِ تبریز
مَر حاتَم را مَگو کَریمست
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۷۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
