هوش مصنوعی:
متن شعری است که در آن شاعر از وضعیت مطرب (نوازنده) و تأثیر موسیقی بر جامعه می‌پرسد. او از این که مطرب دیگر نمی‌نوازد و جامعه از هر جهت دچار آشفتگی شده است، ابراز نگرانی می‌کند. شاعر اشاره می‌کند که موسیقی و هنر می‌تواند به بهبود اوضاع کمک کند و جامعه بدون آن دچار هرج و مرج می‌شود.
رده سنی:
16+
این متن به دلیل استفاده از مفاهیم عمیق اجتماعی و فرهنگی و نیاز به درک ادبیات کلاسیک فارسی، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین ممکن است برخی از مفاهیم و اشارات موجود در متن برای کودکان قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۴۱۱
عَجَب ای ساقیِ جانْ مُطربِ ما را چه شُده‌ست؟
هَله چون می‌نَزَنَد رَه، رَهِ او را کِه زده‌ست؟
او زِ هر نیک و بَدِ خَلْق چرا می‌لَنْگَد؟
بَد و نیکِ همه را نَعْرهٔ مُطرب مَدَد است
دَف دَریده‌ست طَرَب را، به خدا بی‌دَفِ او
مَجْلِسِ یارکَدِه بی‌دَمِ او بارکَده‌ست
شهرْ غَلْبیرگَهی دانْ که شود زیر و زَبَر
دستِ غَلْبیرزَنَش سُخره صاحِبْ بَلَدست
خیره کم گویْ خَمُش، مُطربِ مِسکین چه کُند؟
این همه، فِتنهٔ آن فِتنه گَرِ خوبْ خَدست
هَله چون می‌نَزَنَد رَه، رَهِ او را کِه زده‌ست؟
او زِ هر نیک و بَدِ خَلْق چرا می‌لَنْگَد؟
بَد و نیکِ همه را نَعْرهٔ مُطرب مَدَد است
دَف دَریده‌ست طَرَب را، به خدا بی‌دَفِ او
مَجْلِسِ یارکَدِه بی‌دَمِ او بارکَده‌ست
شهرْ غَلْبیرگَهی دانْ که شود زیر و زَبَر
دستِ غَلْبیرزَنَش سُخره صاحِبْ بَلَدست
خیره کم گویْ خَمُش، مُطربِ مِسکین چه کُند؟
این همه، فِتنهٔ آن فِتنه گَرِ خوبْ خَدست
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۱۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
