سَر مَپیچان و مَجُنبان که کُنون نوبَتِ توست
بِسِتان جام و دَرآشامْ که آن شَربَتِ توست

عَدَدِ ذَرّه دَرین جَوِّ هوا عُشّاقَند
طَرَب و حالَتِ ایشان مَدَدِ حالَتِ توست

هَمِگی پَرده و پوشش زِ پِی باشِشِ توست
جَرَس و طَبْلِ رَحیلْ از جِهَتِ رِحْلَتِ توست

هر کِه را هِمَّتِ عالی بُوَد و فکرِ بُلند
دانک آن هِمَّتِ عالی اثرِ هِمَّتِ توست

فِکْرَتی کان نَبُوَد خاسته از طَبْع و دِماغ
نیست در عالَم اگر باشد آن فِکْرَتِ توست

ای دلِ خسته زِ هِجْران و زِ اَسْبابِ دِگَر
هم از او جویْ دَوا را که وَلی نِعْمَتِ توست

ز آن سوی کآمَد مِحْنَت هم ازان سوست دَوا
هم ازو شُبههٔ توست و هم از او حُجَّتِ توست

هم خُمار از میْ آید هم از او دَفْعِ خُمار
هم از او عُسرَتِ توست و هم از او عِشْرَتِ توست

بس که هر مُسْتمِعی را هَوَس و سودایی‌ست
نه همه خَلْقِ خدا را صِفَت و فِطْرَتِ توست

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir