ساقیا این میْ از انگورِ کُدامین پُشته ست؟
که دل و جانِ حَریفانْ زِ خُمارْ آغشته ست؟

خُم پیشین بِگُشا و سَرِ این خُم بَربَنْد
که چو زَهرست نَشاطِ هَمِگان را کُشته‌ست

بَندْ این جام جَفا جامِ وَفا را بَرگیر
تا نگویند که ساقی زِ وَفا بَرگشته‌ست

دَردِه آن بادهٔ اول که مُبارک باده ست
مَگُسِل آن رشتهٔ اوَّلْ که مُبارک رِشته‌ست

صد شکوفه زِ یکی جُرعه بَرین خاک زِ چیست؟
تا چه عشق‌ست که اَنْدَر دلِ ما بِسْرِشته‌ست

بر دَرِ خانهٔ دلْ این لَگَدِ سَخت مَزَن
هان که ویران شود این خانهٔ دلْ یک خِشْته‌ست

باده‌یی دِهْ که بدان باده بَلا واگردد
مَجْلِسی دِهْ پُر از آن گُل که خدایَش کِشته‌ست

تا همه مَست شویم و زِ طَرَب سجده کنیم
پیشِ نَقْشی که خدایَش به خودی بِنْوشته‌ست