۵۸۲ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۴۳۲

این چُنین پابَنْدِ جانْ میدانِ کیست؟
ما شُدیم از دستْ این دَستانِ کیست؟

می‌دَوَد چون گویِ زَرّین آفتاب
ای عَجَب اَنْدَر خَمِ چوگانِ کیست؟

آفتابا راهزَنْ راهَت نَزَد
چون زَنَد؟ دانَد که این رَهْ آنِ کیست

سیب را بو کرد موسی جان بِداد
بازجو آن بو زِ سیبِسْتان کیست

چَشمِ یعقوبی از این بو باز شُد
ای خدا این بویْ از کَنْعانِ کیست؟

خاک بودیم این چُنین موزون شُدیم
خاکِ ما زَرْ گشت در میزانِ کیست؟

بر زَرِ ما هر زمان مُهْرِ نوست
تا بِدانَد زَرْ که او از کانِ کیست

جُمله حیرانند و سَرگردانِ عشق
ای عَجَب این عشقْ سَرگردانِ کیست

جُمله مِهْمانَند در عالَم وَلیک
کَم کسی دانَد که او مهمانِ کیست

نَرگسِ چَشمِ بُتان رَه می‌زَنَد
آبِ این نَرگسْ زِ نَرگِسْدانِ کیست

جسم‌ها شبْ خالی از ما روز پُر
ما و من چون گُربه در اَنْبانِ کیست؟

هر کسی دَسْتَک زَنان کِی جانِ من
وان کِه دَسْتَک زَن کُند او جانِ کیست؟

شَمسِ تبریزی که نورِ اولیاست
با چُنان عِزّ و شَرَفْ سُلطانِ کیست؟
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۳۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.