هوش مصنوعی: این متن عاشقانه بیانگر عشق و ستایش معشوق است. شاعر از هر گونه رفتار معشوق، حتی اگر سخت و ناخوشایند باشد، استقبال می‌کند و آن را به عنوان هدیه‌ای از جانب او می‌پذیرد. عشق به معشوق به حدی است که حتی ملامت و سرزنش نیز برای عاشق لذت‌بخش و شیرین است. شاعر از زیبایی و جذابیت معشوق سخن می‌گوید و تأثیر کلام و حضور او را بر جهان و موجودات توصیف می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده در شعر کلاسیک فارسی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد که معمولاً در سنین بالاتر یافت می‌شود.

غزل شمارهٔ ۴۳۷

هر جور کَزْ تو آید بر خود نَهَم غَرامَت
جُرمِ تو را و خود را بر خود نَهَم تَمامَت

ای ماه روی از تو صد جور اگر بیاید
تَن را بُوَد چو خِلْعَت جان را بُوَد سَلامَت

هر کَس زِ جُمله عالَم از تو نَصیب دارند
عشقِ تو شُد نَصیبَم اَحْسَنْت ای کَرامَت

گَهْ جامْ مَست گردد از لَذَّتِ میِ تو
گَهْ میْ به جوش آید از چاشْنیِّ جامَت

معنی به سَجده آید چون صورتِ تو بیند
هر حَرفْ رَقص آرَد چون بِشْنَود کَلامَت

عاشق چو مَست‌تَر شُد بر وِیْ مَلامَت آید
زیرا که نُقْلِ این میْ نَبْوَد به جُز مَلامَت
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۳۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.