بِخَند بر همه عالَم که جایِ خنده تو راست
که بَندهٔ قَد و ابرویِ توست هر کَژ و راست

فُتَد به پایِ تو دولَت نَهَد به پیشِ تو سَر
که آدمیّ و پَریْ در رَهِ تو بی‌سَر و پاست

پَریرْ جانِ من از عشقْ سویِ گُلْشَن رفت
تو را ندید به گُلْشَن دَمی نِشَست و بِخاست

بُرون دَوید زِ گُلْشَن چو آبْ سَجده کُنان
که جویبارِ سعادتْ که اصلِ جاست کجاست؟

چو اَهْلِ دلْ زِ دِلَم قِصّهٔ تو بِشْنیدند
زِ جُمله نَعْره بَرآمَد که مَستِ دِلْبَرِ ماست

پس آدمیّ و پَریْ جمع گشت بر من و گفت
بِدِه زِ شرق نِشان‌ها که این دَمَت چو صَباست

جَفات نیز شِکَروارْ چاشْنی دارد
زِهی جَفا که دَرو صد هزار گنجِ وَفاست

قَفا بِداد و سَفَر کرد شَمسِ تبریزی
بگو مرا تو که خورشید را چه رو و قَفاست؟