زِ آفتابِ سَعادتْ مرا شَرابات است
که ذَرّه‌هایِ تَنَم حَلْقهٔ خَرابات است

صَلایِ چهرهٔ خورشیدِ ما که فردوس است
صَلایِ سایهٔ زُلْفینِ او که جَنّات است

به آسْمان و زمینْ لُطْفِ ایتیا فرمود
که آسْمان و زمینْ مَستِ آن مُراعات است

زِ هست و نیست بُرون است تَختگاهِ مَلِک
هزار ساله از آن سویِ نَفی و اثبات است

هزار دَر زِ صَفا اَنْدَرونِ دلْ باز است
شِتاب کُن که زِ تأخیرها بَس آفات است

حَیات‌هایِ حَیات آفرین بُوَد آن جا
از آن که شاهِ حَقایِقْ نه شاهِ شَهْمات است

زِ نَردبانِ درونْ هر نَفَس به مِعْراجَند
پیاله‌هایِ پُر از خون نِگَر که آیات است

در آن هوا که خداوندْ شَمسِ تبریزی‌ست
نه لافِ چَرخهٔ چَرخ است و نی سَماوات است