زِ دامْ چند بِپُرسیّ و دانه را چه شُده‌ست؟
به بامْ چند بَرآییّ و خانه را چه شُده‌ست؟

فَسُرده چند نِشینی میانِ هستیِ خویش؟
تَنورِ آتشِ عشق و زَبانه را چه شُده‌ست؟

به گِردِ آتشِ عشقشْ زِ دورمی‌گَردی
اگر تو نُقرهٔ صافی میانه را چه شُده‌ست؟

زِ دُردیِ غم و اندیشه سیر چون نَشَوی؟
جَمالِ یار و شرابِ مُغانه را چه شُده‌ست؟

اگر چه سَرد وجودیْت گرم دَرپیچید
به رَهْ کُنَش به بَهانه بَهانه را چه شُده‌ست؟

شِکایَت اَرْ زِ زمانه کُند بگو تو بُرو
زمانه بی‌تو خوش است و زمانه را چه شُده‌ست؟

درخت وار چرا شاخْ شاخْ وَسوَسه‌یی؟
یگانه باش چو بیخ و یگانه را چه شُده‌ست؟

در آن خُتَن که دَرو شخص هست و صورت نیست
مگو فُلان چه کَس است و فُلانه را چه شُده‌ست؟

نشانِ عشق شُد این دل زِ شَمسِ تبریزی
بِبین زِ دولَتِ عشقش نشانه را چه شُده‌ست؟