هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به ستایش عشق الهی و نور معنوی می‌پردازد. شاعر از عشق به عنوان نیرویی والا و فراتر از درک عادی یاد می‌کند و تأکید می‌کند که اندیشه‌های دنیوی نمی‌توانند حقیقت عشق را درک کنند. او همچنین به مفاهیمی مانند مرگ، حیات، و شناخت خدا اشاره می‌کند و از مخاطب می‌خواهد که از اندیشه‌های محدودکننده دوری کند و به سوی حقیقت عشق حرکت کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند مرگ و شناخت خدا نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارند تا به درستی درک شوند.

غزل شمارهٔ ۵۰۵

پیش‌تَرآ رویِ تو جُز نور نیست
کیست که از عشقِ تو مَخْمور نیست؟

نی غَلَطَم در طَلَبِ جانِ جان
پیش مَیا، پَس بِمَرو، دور نیست

طَلْعَتِ خورشید کجا بَرنَتافت؟
ماهْ بَرِ کیست که مَشهور نیست؟

پَردهٔ اندیشه جُز اندیشه نیست
تَرک کُن اندیشه که مَسْتور نیست

ای شِکَری دور زِ وَهْمِ مگس
وِیْ عَسَلی کَزْ تَنِ زنبور نیست

هر کِه خورَد غُصّه و غَم بعد ازین
با رُخِ چون ماهِ تو، مَعْذور نیست

هر دلِ بی‌عشق اگر پادشاست
جُز کَفَنِ اَطْلَس و جُز گور نیست

تابشِ اندیشهٔ هر مُنْکِری
مَقْت خدا بینَد اگر کور نیست

پیر و جوان کو خورَد آبِ حَیات
مرگ بَرو نافِذ و مَیْسور نیست

پَردهٔ حَق خواست شُدن ماه و خور
عشق شِناسید که او حور نیست

مَفْخَرِ تبریز تویی شَمسِ دین
گفتنِ اسرارِ تو دَستور نیست
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.