هوش مصنوعی: شاعر در این متن از عشق و عرفان سخن می‌گوید و از سجده به پیشگاه معشوق، نوشیدن بادهٔ عشق، و پرواز به سوی آسمان معنویت صحبت می‌کند. او از غم و اندوه دوری می‌کند و به جای آن، به عشق و معنویت روی می‌آورد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌هایی مانند 'بادهٔ عشق' نیاز به درک و تجربه بیشتری دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل شمارهٔ ۵۴۷

سَجده کُنم پیش کَشِ آن قَد و بالا چه شود؟
دیده کُنم پیش کَشِ آن دل بینا چه شود؟

بادهٔ او را نَخورَم وَرْ نَخورَم پس که خورَد؟
گَر بِخورَم نَقْد و نَیندیشَم فردا چه شود؟

بادهٔ او هم دِل من بامِ فَلَک مَنْزِلِ من
گَر بِگُشایَم پَرِ خود بَرپَرَم آن جا چه شود؟

دلْ نَشِناسَم چه بُوَد جان و بَدَن تا بِرَوَد
غَم نخورم غَم نخورم غَم بخورم تا چه شود؟
وزن: مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن (رجز مثمن مطوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.