هوش مصنوعی:
این متن شعری است که با استفاده از تمثیلها و داستانهای مذهبی و تاریخی، به جستجوی حقیقت، عشق، و بخت و اقبال اشاره میکند. شاعر از شخصیتهایی مانند یعقوب، موسی، عیسی، سلیمان، و دیگران برای بیان مفاهیم عمیق معنوی و فلسفی استفاده میکند. در نهایت، شاعر به این نکته اشاره میکند که هر کس با صدق و عشق به سوی حقیقت گام بردارد، به نور و روشنایی دست خواهد یافت.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوانتر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از تمثیلها و داستانهای تاریخی و مذهبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آگاهی فرهنگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر وجود دارد.
غزل شمارهٔ ۵۹۸
یارانِ سَحَر خیزان تا صُبح کِه دَریابَد؟
تا ذَرّه صِفَت ما را کِه زیر و زَبَر یابَد؟
آن بَخت کِه را باشد کایَد به لبِ جویی
تا آب خورَد از جو خودْ عکسِ قَمَر یابَد؟
یَعقوب صِفَت کِه بود کَزْ پیرهَنِ یوسُف
او بویِ پسر جویَد خود نورِ بَصَر یابَد؟
یا تشنه چو اَعْرابی در چَهْ فِکَنَد دَلْوی
در دَلْو نِگارینی چون تَنْگِ شِکَر یابَد
یا موسیِ آتش جو کارَد به درختی رو
آید که بَرَد آتش صد صُبح و سَحَر یابَد
در خانه جَهَد عیسی تا وارَهَد از دشمن
از خانه سویِ گَردون ناگاه گُذَر یابَد
یا هَمچو سُلَیمانی بِشْکافَد ماهی را
اَنْدَر شِکَمِ ماهی آن خاتَم زَر یابَد
شمشیر به کَفْ عُمَّر در قَصدِ رَسول آید
در دامِ خدا اُفْتَد وَزْ بَختْ نَظَر یابَد
یا چون پسرِ اَدْهَم رانَد به سویِ آهو
تا صید کُند آهو خود صیدِ دِگَر یابَد
یا چون صَدَفِ تشنه بُگْشاده دَهان آید
تا قطره به خود گیرد در خویشْ گُهَر یابَد
یا مَردِ عَلَف کَش کو گردد سویِ ویرانها
ناگاه به ویرانی از گنج خَبَر یابَد
رَه رو بِهِل افسانه تا مَحْرَم و بیگانه
از نورِ اَلَمْ نَشْرَحْ بیشَرحِ تو دَریابَد
هر کو سویِ شَمسُ الدّین از صِدْق نَهَد گامی
گَر پاش فرومانَد از عشق دو پَر یابَد
تا ذَرّه صِفَت ما را کِه زیر و زَبَر یابَد؟
آن بَخت کِه را باشد کایَد به لبِ جویی
تا آب خورَد از جو خودْ عکسِ قَمَر یابَد؟
یَعقوب صِفَت کِه بود کَزْ پیرهَنِ یوسُف
او بویِ پسر جویَد خود نورِ بَصَر یابَد؟
یا تشنه چو اَعْرابی در چَهْ فِکَنَد دَلْوی
در دَلْو نِگارینی چون تَنْگِ شِکَر یابَد
یا موسیِ آتش جو کارَد به درختی رو
آید که بَرَد آتش صد صُبح و سَحَر یابَد
در خانه جَهَد عیسی تا وارَهَد از دشمن
از خانه سویِ گَردون ناگاه گُذَر یابَد
یا هَمچو سُلَیمانی بِشْکافَد ماهی را
اَنْدَر شِکَمِ ماهی آن خاتَم زَر یابَد
شمشیر به کَفْ عُمَّر در قَصدِ رَسول آید
در دامِ خدا اُفْتَد وَزْ بَختْ نَظَر یابَد
یا چون پسرِ اَدْهَم رانَد به سویِ آهو
تا صید کُند آهو خود صیدِ دِگَر یابَد
یا چون صَدَفِ تشنه بُگْشاده دَهان آید
تا قطره به خود گیرد در خویشْ گُهَر یابَد
یا مَردِ عَلَف کَش کو گردد سویِ ویرانها
ناگاه به ویرانی از گنج خَبَر یابَد
رَه رو بِهِل افسانه تا مَحْرَم و بیگانه
از نورِ اَلَمْ نَشْرَحْ بیشَرحِ تو دَریابَد
هر کو سویِ شَمسُ الدّین از صِدْق نَهَد گامی
گَر پاش فرومانَد از عشق دو پَر یابَد
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۹۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۹۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.