هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که به توصیف عشق و زیبایی معشوق و تأثیر آن بر شاعر می‌پردازد. شاعر از تشبیهات و استعارات زیبا برای بیان احساسات خود استفاده کرده و معشوق را به عنوان منبع نور و زیبایی توصیف می‌کند. همچنین، شاعر به مفاهیمی مانند عشق الهی، زیبایی معنوی و وحدت وجود اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از استعارات و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۶۰۴

هَرکْ آتشِ من دارد او خِرقه زِ من دارد
زَخمی چو حُسینَسْتَش جامی چو حَسَن دارد

غَم نیست اگر ماهَشْ افتاد در این چاهَش
زیرا رَسَنِ زُلْفَش در دستْ رَسَن دارد

نَفْس اَرْچه که زاهِد شُد او راست نخواهد شُد
گَر راستی‌یی خواهی آن سَروِ چَمَن دارد

صد مَهْ اگر اَفْزایَد در چَشمِ خوشَش نایَد
با تَنگیِ چَشمِ او کان خوبِ خُتَن دارد

از عکسِ وِیْ است ای جان گَر چَرخْ ضیا دارد
یا باغْ گُلِ خندان یا سَرو و سَمَن دارد

گر صورتِ شمعِ او اَنْدَر لَگَنِ غیر است
بر سَقْف زَنَد نورَش گَر شمعْ لَگَن دارد

گر با دِگَرانی تو در ما نِگَرانی تو
ما روحِ صَفا داریم گَر غیرْ بَدَن دارد

بَس مَست شُده‌ست این دل وَزْ دست شُده‌ست این دل
گَر خُرد شُده‌ست این دل زان زُلفْ شِکَن دارد

شَمسُ الْحَقِ تبریزی شاهِ همه شیران است
در بیشهٔ جانِ ما آن شیر وَطَن دارد
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.