دِلَم امروزْ خویِ یار دارد
هَوایِ رویِ چون گُلْنار دارد

که طاووس آن طَرَف پَر می‌فَشانَد
که بُلبُل آن طَرَف تَکرار دارد

صدایِ نایْ آن جا نُکته گوید
نَوایِ چَنگْ بس اَسْرار دارد

بِگَهْ بَرخیز فردا سویِ او رو
که او عاشقْ چو من بسیار دارد

چو بُگْشایَد رُخان تو دلْ نِگَه دار
که بَس آتش در آن رُخسار دارد

وَلیکِن عقلْ کو آن لحظه دل را؟
که دل‌ها را لَبَش خَمّار دارد

زِ ما کاری مَجو چون داده‌یی میْ
که میْ مَر مَرد را بی‌کار دارد

دِلَم اُفتان و خیزانْ دوش آمد
که میْ مَستیِّ او اِظْهار دارد

دویدم پیش و گفتم باده خوردی؟
نمی تَرسی که عقلْ اِنْکار دارد؟

چو بو کردم دَهانَش را بِدیدَم
که بویِ آن پَری دیدار دارد

خداوندیِّ شَمسُ الدّینِ تبریز
که بویِ خالِقِ جَبّار دارد

زِ بو تا بویْ فرقی بَس عَظیم است
و او بی‌حَدّ و بی‌مِقْدار دارد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir