به صورتْ یارِ من چون خشمگین شُد
دِلَم گفت اَهْ مَگَر با من به کین شُد؟

به صد وادی فرو رفتم به سودا
که چه چاره که چاره گَر چُنین شُد؟

به سویِ آسْمان رفتم چو دیوان
ازین دَردْ آسْمانِ من زمین شُد

مرا گفتند راهِ راست بَرگیر
چه رَهْ گیرم که یارِ راستین شُد

مرا همراه و هم راه است یارم
که رویِ او مرا ایمان و دین شُد

به زیرِ گُلْبُنَش هر کَس که بِنْشَست
سَعادت با نِشَستَش هم نشین شُد

دَرین گُفتارم آن مَعنی طَلَب کُن
نَفَس‌هایِ خوشَم او را کَمین شُد

اَزیرا اسم‌ها عینِ مُسَمّاست
زِ عینِ اسمْ آدمْ عین بین شُد

اگر خواهی که عینِ جمع باشی
همین شُد چاره و دَرمانْ همین شُد

مَخوان این گنج نامه دیگر ای جان
که این گنج از پِیِ حِکْمَت دَفین شُد

به کَهگِل چون بِپوشَم آفتابی؟
جهانی کِی درونِ آستین شُد؟

اگر تو زین مَلولی وای بر تو
که تو پیرار مُردی این یَقین شُد

زِرِه بر آب می‌دان این سُخَن را
همان آب است اِلّا شکلِ چین شُد

زِ خود مَحْجوبِشان کردم به گفتن
به پیشِ حاسِدانْ واجب چُنین شُد

خَمُش باشم لب از گفتن بِبَندم
که مُشتی بِئْس با پیری قَرین شُد