زِ رویَت دستهٔ گُل می‌توان کرد
زِ زُلْفَت شاخِ سُنبُل می‌توان کرد

زِ قَدِّ پُر خَمِ من در رَهِ عشق
بر آبِ چَشمِ من پُل می‌توان کرد

زِ اشکِ خونِ همچون اَطْلَسِ من
بُراقِ عشق را جُل می‌توان کرد

زِ هر حَلْقه از آن زُلْفینِ پُر بَند
پِیِ گَردنکَشانْ غُل می‌توان کرد

تو دریایی و من یک قَطْره ای جان
وَلیکِن جُزو را کُل می‌توان کرد

دِلَم صد پاره شُد هر پارهْ نالان
که از هر پارهْ بُلبُل می‌توان کرد

تو قافِ قَنْدی و من لامِ لَب تَلْخ
زِ قاف و لامِ ما قُل می‌توان کرد

مرا هَمْشیره است اندیشهٔ تو
ازین شیرهْ بَسی مُل می‌توان کرد

رَهی دور است و جانِ من پیاده
ولی دل را چو دُلْدُل می‌توان کرد

خَمُش کُن زان که بی‌گفتِ زبانی
جهانْ پُر بانگ و غُلْغُل می‌توان کرد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir