ای عشق که جُمله از تو شادند
وَزْ نورِ تو عاشقانْ بِزادند

تو پادشَهیّ و جُمله عُشّاق
هم رَنگِ تو پادشَه نِژادند

هر کَس که سَریّ و دیده‌یی داشت
دیدند تو را سَری نَهادند

خورشید توییّ و ذَرّه از توست
وان نورْ به نورْ باز دادند

چون بویِ عِنایَتِ تو باشد
زالان همه رُستَمِ جِهادند

چون از بَرِ تو مَدَد نباشد
گَر حَمْزه و رُستَمَنْد بادند

ای دل بَرجِه که ماه رویان
از پَردهٔ غَیبْ رو گُشادند

مَسْتَند و طَریقِ خانه دانند
زیرا که نه مَستْ از فَسادند

تا عشقْ زیَد زیَنْد ایشان
تا یاد بُوَد همه به یادند

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir