هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که به توصیف زیبایی‌ها و جذابیت‌های معنوی و عشق الهی می‌پردازد. در آن از تشبیهات و استعاره‌های زیبا مانند شعله نور، ماه، ساقی، و عود استفاده شده است. شاعر از عشق و فتنه‌های آن سخن می‌گوید و به عاشقان و صبوری آن‌ها اشاره می‌کند. همچنین، از شمس تبریز به عنوان نمادی از عشق و نور الهی یاد می‌شود.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که برای درک کامل آن، خواننده نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. بنابراین، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است.
غزل شمارهٔ ۷۱۰
آن شُعلهٔ نور می‌خُرامَد
وان فِتْنهٔ حور می‌خُرامَد
شبْ جامه سپید کرد زیرا
کانْ ماهْ زِ دور می‌خُرامَد
مَستانِ شبانه را بِشارَت
ساقی به سَحور می‌خُرامَد
جان را به مِثالِ عود سوزیم
کانْ کانِ بُلور می‌خُرامَد
آن فِتْنه نِگَر که بارِ دیگر
با صد شَر و شور می‌خُرامَد
آن دشمنِ صَبرهایِ عاشق
در خونِ صَبور می‌خُرامَد
جانَم به فِدایِ آن سُلَیمان
کو جانِبِ مور می‌خُرامَد
جُز چهرهٔ عاشقان مَبینید
کانْ شاهِ غَیور می‌خُرامَد
در قالَبِ خَلْقْ شَمسِ تبریز
چون نَفْخهٔ صور می‌خُرامَد
وان فِتْنهٔ حور می‌خُرامَد
شبْ جامه سپید کرد زیرا
کانْ ماهْ زِ دور می‌خُرامَد
مَستانِ شبانه را بِشارَت
ساقی به سَحور می‌خُرامَد
جان را به مِثالِ عود سوزیم
کانْ کانِ بُلور می‌خُرامَد
آن فِتْنه نِگَر که بارِ دیگر
با صد شَر و شور می‌خُرامَد
آن دشمنِ صَبرهایِ عاشق
در خونِ صَبور می‌خُرامَد
جانَم به فِدایِ آن سُلَیمان
کو جانِبِ مور می‌خُرامَد
جُز چهرهٔ عاشقان مَبینید
کانْ شاهِ غَیور می‌خُرامَد
در قالَبِ خَلْقْ شَمسِ تبریز
چون نَفْخهٔ صور می‌خُرامَد
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۰۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
