خوش باش که هر کِه راز دانَد
دانَد که خوشیْ خوشی کَشانَد

شیرینْ چو شِکَر تو باش شاکِر
شاکِر هردَم شِکَر سِتانَد

شُکر از شِکَر است آستینْ پُر
تا بر سَرِ شاکِران فَشانَد

تَلخَش چو بنوشی و بِخَندی
در ذاتِ تو تَلْخی‌یی نَمانَد

گویی که چگونه‌ام خوشَم من؟
گویم تُرُشَم دِلَت بِمانَد

گوید که نَهان مَکُن وَلیکِن
در گوشَم گو که کَس نَدانَد

در گوشِ تو حَلقهٔ وَفا نیست
گوشِ تو به گوش‌‌ها رَسانَد