هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از ساقی می‌خواهد تا می‌افزاید، زیرا یاران و مهمانان رسیده‌اند. او از می‌هایی سخن می‌گوید که اولیا و ابدال از آن چشیده‌اند و در عالم ظاهر و باطن تأثیرگذار بوده‌اند. شاعر همچنین به زیبایی ساقی و عشق به او اشاره می‌کند و از تأثیر عشق در دریدن پرده‌ها سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و شعری است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، مفاهیم عشق و محبت مطرح شده در آن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۷۱۳

ساقی زان میْ که می‌چَریدند
بِفْزایْ که یارَکان رَسیدند

مهمان بِفُزود میْ بِیَفْزا
زان خُنْب که اولیا چَشیدند

زان میْ که زِبوشْ جُمله اَبْدال
در خَلْقْ پَدید و ناپَدیدند

ای ساقیِ خوب شُکْرِلِلَّه
کانْ رویِ نِکوت را بِدیدند

ای آتشِ رَخْت سوز عُشّاق
در عشقِ تو رَخْت‌‌ها کَشیدند

ای پَرده فروکَشیده بِنْگَر
کَزْ عشقْ چه پَرده‌‌ها دَریدند
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۱۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.