هوش مصنوعی: این متن شعری است که دربارهٔ اهمیت زمان، تلاش و امید به فضل خداوند صحبت می‌کند. شاعر از مخاطب می‌خواهد که در سفر زندگی عجله نکند و به فضل خداوند امیدوار باشد. همچنین تأکید می‌کند که تلاش و کوشش بی‌فایده نیست و خداوند می‌تواند توانایی‌های انسان را افزایش دهد. در پایان، شاعر از مخاطب می‌خواهد که در برابر خداوند سجده کند و از گفتار بیهوده پرهیز کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق مذهبی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان شعری و استعاره‌های پیچیده، آن را برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر می‌کند.

غزل شمارهٔ ۷۱۶

دیر آمده‌یی سَفَر مَکُن زود
ای مایهٔ هر مُراد و هر سود

ای زاتَشِ عَزْمِ رَفتنِ تو
از بینی‌‌ها بَرآمده دود

هر عود تَلَف شود زِآتش
در آتشِ توست عیدِ هر عود

اومیدِ تو هر دَمی بگوید
دَستَت گیرم به فَضْلِ خود زود

امّا تو مگو که جَهْد و کوشش
سودَم نکُند که بودنی بود

مَعْزول مَکُن تو قُدرتَم را
من بسته نِیَم چو تارْ در پود

هر لحظه بِکاهَمَت چو خواهم
وَزْ فَضلْ تَوانَمَت بِیَفْزود

بَربَند دَهانْ زِ گفت و سَر نِهْ
در سَجدهٔ دوست کوست مَسْجود
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۱۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.