هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از زیبایی و جذابیت معشوق و تأثیرات روحانی و معنوی او سخن می‌گوید. شاعر از عناصری مانند مشک، عنبر، خوی خوش، آفتاب، چنگ و نرگس برای توصیف معشوق استفاده می‌کند و به تأثیرات عمیق او بر کافر و مؤمن، و همچنین بر روح و حوادث جهان اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر از شمس الدین تبریزی به عنوان نماد عشق و جذابیت معنوی یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۷۴۰

مُشک و عَنْبَر گَر زِ مُشکِ زُلْفِ یارم بو کُند
بویِ خود را واهِلَد در حال و زُلْفَش بو کُند

کافِر و مؤمن گَر از خویِ خوشَش واقِف شوند
خویْ از خود وا کُند در حین و خو با او کُند

آفتابی ناگهان از رویِ او تابان شود
پَرده­ها را بَردَرَد وین کار را یک سو کُند

چَنگِ تنها را به دستِ روح‌ها زان دادْ حَق
تا بَیانِ سِرِّ حَقِّ لایَزالی او کُند

تارهایِ خشم و عشق و حِقْد و حاجَت می‌زَنَد
تا زِ هر یک بانگِ دیگر در حوادث رو کُند

شاد با چَنگِ تَنی کَزْ دستِ جانْ حَق بِسْتَدَش
بر کِنارِ خود نهاد و سازِ آن را هو کُند

اوسْتادِ چَنگ­ها آن چَنگ باشد در جهان
وایِ آن چَنگی که با آن چَنگْ حَق پَهْلو کُند

باز هم در چَنگِ حَق تاری­ست بَسْ پنهان و خوش
کو به ناگَهْ وَصفِ آن دو نرگسِ جادو کُند

نَرگسانِ مَستِ شَمسُ الدّینِ تبریزی که هست
چَشمِ آهو تا شکارِ شیرْ آن آهو کُند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.