مُشک و عَنْبَر گَر زِ مُشکِ زُلْفِ یارم بو کُند
بویِ خود را واهِلَد در حال و زُلْفَش بو کُند

کافِر و مؤمن گَر از خویِ خوشَش واقِف شوند
خویْ از خود وا کُند در حین و خو با او کُند

آفتابی ناگهان از رویِ او تابان شود
پَرده­ها را بَردَرَد وین کار را یک سو کُند

چَنگِ تنها را به دستِ روح‌ها زان دادْ حَق
تا بَیانِ سِرِّ حَقِّ لایَزالی او کُند

تارهایِ خشم و عشق و حِقْد و حاجَت می‌زَنَد
تا زِ هر یک بانگِ دیگر در حوادث رو کُند

شاد با چَنگِ تَنی کَزْ دستِ جانْ حَق بِسْتَدَش
بر کِنارِ خود نهاد و سازِ آن را هو کُند

اوسْتادِ چَنگ­ها آن چَنگ باشد در جهان
وایِ آن چَنگی که با آن چَنگْ حَق پَهْلو کُند

باز هم در چَنگِ حَق تاری­ست بَسْ پنهان و خوش
کو به ناگَهْ وَصفِ آن دو نرگسِ جادو کُند

نَرگسانِ مَستِ شَمسُ الدّینِ تبریزی که هست
چَشمِ آهو تا شکارِ شیرْ آن آهو کُند