شاد شُد جانَم که چَشمَت وَعدهٔ اِحسانْ نَهاد
ساده دل مَردی که دلْ بر وَعدهٔ مَستان نَهاد

چون حَدیثِ بی‌دلان بِشْنید جانِ خوشْ دِلَم
جان بِداد و این سُخَن را در میانِ جان نَهاد

بُرج بُرج و خانه خانه جویَم آن خورشید را
کو کلیدِ خانه از همسایگانْ پنهان نَهاد

مُشک گفتم زُلْفِ او را زین سُخَن بِشْکَسْت زُلْف
هِنْدویِ زُلْفَش شِکَسته رو به تُرکِستان نَهاد

من نِیَم سُلطانْ وَلیکِن خاکِ پای او شُدم
خاکِ پایِ خویشتن را او لَقَبْ سُلطان نَهاد

هَمچو گُربه عَطْسهٔ شیری بُدم از اِبْتِدا
بس شُدم زیر و زَبَر کو گُربه در اَنْبان نَهاد

گفت اَرْتو زادهٔ شیری نه­یی گُربه بَرآ
بَردَرْ اَنْبان شیر در اَنْبانْ درونْ نَتْوان نهاد

من چو اَنْبان بَردَریدم گفت آن اَنْبان مرا
چون تویی را هر کِه گُربه دید او بُهْتان نَهاد

شَمسِ تبریزی­ست تابانْ از وَرای هفت چَرخ
لاجَرَم تابِ نوآیین بر چهاراَرْکان نَهاد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir