هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به موضوع امید و صبر در برابر سختی‌ها می‌پردازد. شاعر تأکید می‌کند که حتی اگر امروز درهای موفقیت به روی فرد بسته شود، فردا ممکن است فرصت‌های جدیدی پیش بیاید. همچنین، شاعر به قدرت خداوند و کرم او اشاره می‌کند که می‌تواند حتی از بدترین شرایط، راه‌های جدیدی برای نجات و پیشرفت نشان دهد. متن با تأکید بر این که هیچ کس مانند خداوند نیست و او می‌تواند همه چیز را به بهترین شکل ممکن تغییر دهد، پایان می‌یابد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و مذهبی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. نوجوانان و بزرگسالان به دلیل تجربه بیشتر در زندگی و درک بهتر از مفاهیم انتزاعی مانند امید، صبر و قدرت خداوند، بهتر می‌توانند با این متن ارتباط برقرار کنند.
غزل شمارهٔ ۷۶۵
هَله نومید نباشی که تو را یار بِرانَد
گَرَت امروز بِرانَد نه که فردات بِخوانَد؟
دَر اگر بر تو بِبَندد مَرو و صبر کُن آن جا
زِ پَسِ صَبرْ تو را او به سَرِ صَدْر نِشانَد
و اگر بر تو بِبَندد همه رَهْ‌ها و گُذَرها
رَهْ پنهان بِنِمایَد که کَس آن راه نَدانَد
نه که قَصّاب به خَنْجَر چو سَرِ میش بِبُرَّد
نَهِلَد کُشتهٔ خود را کُشَد آن گاه کَشاند؟
چو دَمِ میش نَمانَد زِ دَمِ خود کُنَدَش پُر
تو بِبینی دَمِ یَزدانْ به کُجاهات رَساند
به مَثَل گفتم این را وَاگر نه کَرَمِ او
نکُشد هیچ کسی را و زِ کُشتن بِرَهانَد
هَمِگی مُلْکِ سُلَیمان به یکی مور بِبَخشَد
بِدَهَد هر دو جهان را و دلی را نَرَمانَد
دلِ من گِردِ جهان گشت و نیابید مِثالَش
به کِه مانَد به کِه مانَد به کِه مانَد به کِه مانَد؟
هَله خاموشْ که بی‌گفتْ ازین میْ هَمِگان را
بِچَشاند بِچَشاند بِچَشاند بِچَشاند
گَرَت امروز بِرانَد نه که فردات بِخوانَد؟
دَر اگر بر تو بِبَندد مَرو و صبر کُن آن جا
زِ پَسِ صَبرْ تو را او به سَرِ صَدْر نِشانَد
و اگر بر تو بِبَندد همه رَهْ‌ها و گُذَرها
رَهْ پنهان بِنِمایَد که کَس آن راه نَدانَد
نه که قَصّاب به خَنْجَر چو سَرِ میش بِبُرَّد
نَهِلَد کُشتهٔ خود را کُشَد آن گاه کَشاند؟
چو دَمِ میش نَمانَد زِ دَمِ خود کُنَدَش پُر
تو بِبینی دَمِ یَزدانْ به کُجاهات رَساند
به مَثَل گفتم این را وَاگر نه کَرَمِ او
نکُشد هیچ کسی را و زِ کُشتن بِرَهانَد
هَمِگی مُلْکِ سُلَیمان به یکی مور بِبَخشَد
بِدَهَد هر دو جهان را و دلی را نَرَمانَد
دلِ من گِردِ جهان گشت و نیابید مِثالَش
به کِه مانَد به کِه مانَد به کِه مانَد به کِه مانَد؟
هَله خاموشْ که بی‌گفتْ ازین میْ هَمِگان را
بِچَشاند بِچَشاند بِچَشاند بِچَشاند
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن (رمل مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
۳۱۲۷
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۶۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۶۶
نظرها و حاشیه ها
ناشناس
۱۳۹۹/۷/۱۷ ۱۱:۱۴
سلام ضمن تشکر لطفا شماره کارت اعلام کنید
