هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و معنوی است که به قدرت و رحمت الهی، بخشش گناهان، و تأثیر اعمال نیک اشاره دارد. شاعر از مفاهیمی مانند عفو، رحمت، کرم الهی، و وصل به معبود سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که همه چیز در گرو اراده و لطف خداوند است.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد.
غزل شمارهٔ ۷۶۶
خَضِری که عُمر زآبَت بِکَشَد دراز گردد
دَرِ مرگْ بَر خورَنده اَبَدا فَراز گردد
چو نَظَر کُنی به بالا سویِ آسْمانِ اَعْلا
دو هزار دَر زِ رَحْمَت زِ بهشت باز گردد
چو فُتاد سایهٔ تو سویِ مُفْسِدانِ مُجْرِم
همه جُرم‌هایِ ایشان چِله و نماز گردد
چو رِکابِ مُصْطَفایی سویِ عَفوْ رویْ آرَد
دو هزار بولَهَبْ هم خوش و پُر نیاز گردد
چو دو دستِ هَمچو بَحْرَت به کَرَم گُهَرفَشان شُد
رُخِ چون زَرَمْ زَر آرَد که به گِردِ گاز گردد
کَفِ توست کیمیایی لَبِ بَحرِ کِبْریایی
چه عَجَب که نیمْ حَبّه زِ کَفَت رِکاز گردد
دو هزار جان و دیده زِ فَزَع عِنان کَشیده
چو صَلایِ وَصْل آید گَهِ تُرک تاز گردد
همه زَهْرِ دین و دنیا زِ تو شَهْد و نوش آمد
غَم و دردِ سینه سوزان زِ تو دِلْنَواز گردد
همه دامَنِ تو گیرد دل و این قَدَر نَدانَد
که به گِردِ شیرْ آهو به صد اِحْتِراز گردد
دَرِ وَصل چون بِبَستی و به لامَکان نِشَستی
زِ کُجا رَسَد گُشایش چو دَری فَراز گردد؟
خَمُش و سُخَن رَها کُن جُز اِلهْ را تو لا کُن
به فَنا چو ساز گیری همه کارْساز گردد
دَرِ مرگْ بَر خورَنده اَبَدا فَراز گردد
چو نَظَر کُنی به بالا سویِ آسْمانِ اَعْلا
دو هزار دَر زِ رَحْمَت زِ بهشت باز گردد
چو فُتاد سایهٔ تو سویِ مُفْسِدانِ مُجْرِم
همه جُرم‌هایِ ایشان چِله و نماز گردد
چو رِکابِ مُصْطَفایی سویِ عَفوْ رویْ آرَد
دو هزار بولَهَبْ هم خوش و پُر نیاز گردد
چو دو دستِ هَمچو بَحْرَت به کَرَم گُهَرفَشان شُد
رُخِ چون زَرَمْ زَر آرَد که به گِردِ گاز گردد
کَفِ توست کیمیایی لَبِ بَحرِ کِبْریایی
چه عَجَب که نیمْ حَبّه زِ کَفَت رِکاز گردد
دو هزار جان و دیده زِ فَزَع عِنان کَشیده
چو صَلایِ وَصْل آید گَهِ تُرک تاز گردد
همه زَهْرِ دین و دنیا زِ تو شَهْد و نوش آمد
غَم و دردِ سینه سوزان زِ تو دِلْنَواز گردد
همه دامَنِ تو گیرد دل و این قَدَر نَدانَد
که به گِردِ شیرْ آهو به صد اِحْتِراز گردد
دَرِ وَصل چون بِبَستی و به لامَکان نِشَستی
زِ کُجا رَسَد گُشایش چو دَری فَراز گردد؟
خَمُش و سُخَن رَها کُن جُز اِلهْ را تو لا کُن
به فَنا چو ساز گیری همه کارْساز گردد
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۶۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۶۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
