چَمَنی که جُمله گُل‌ها به پناهِ او گُریزد
که دَرو خَزان نباشد که دَرو گُلی نریزد

شَجَری خوش و خُرامان به میانهٔ بیابان
که کسی به سایهٔ او چو بِخُفت مَست خیزد

فَلَکی چو آسْمان‌ها که بِدوست قَصدِ جان‌ها
که زُحَل نَیارَد آن جا که به زُهره بَرسِتیزد

گُهَریْ لَطیفْ کانی به مکانِ لامَکانی
به وِیْ است اشارتِ دل چو دو دیده اشک بیزَد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir