چه تَوقُّف است زین پَس همه کاروانْ رَوان شُد
نِگَرَد شُتر به اُشْتُر که بیا که ساربان شُد

زِ چپ و زِ راست بِنْگَر به قَطارهایِ بی‌مَر
پیِ روز هَمچو سایه به طَریقِ آسْمان شُد

نه زِ لامَکان رَسیدی همه چیز از آن کَشیدی؟
دلِ تو چرا نَدانَد به خوشی به لامَکان شُد؟

همه روز لَعْب کردی غَمِ خانه خود نَخوردی
سویِ خانه باید اکنون دُژَم و کَشانْ کَشان شُد

تو بِخَند خنده اولی که رَوان شوی به مولی
کَرَمَش رَوا ندارد به کَریمْ بَدگُمان شُد