هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از حرکت کاروان و سفر به عنوان استعاره‌ای برای زندگی و گذر زمان استفاده می‌کند. شاعر از خواننده می‌خواهد که به گذشته نگاه نکند و به جلو حرکت کند، زیرا همه چیز در حال تغییر است. او همچنین به اهمیت توجه به حال و آینده و دوری از غم و اندوه گذشته اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر از خواننده می‌خواهد که با خوش‌بینی و اعتماد به خداوند به سوی آینده حرکت کند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم انتزاعی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر دیده می‌شود.
غزل شمارهٔ ۷۶۹
چه تَوقُّف است زین پَس همه کاروانْ رَوان شُد
نِگَرَد شُتر به اُشْتُر که بیا که ساربان شُد
زِ چپ و زِ راست بِنْگَر به قَطارهایِ بی‌مَر
پیِ روز هَمچو سایه به طَریقِ آسْمان شُد
نه زِ لامَکان رَسیدی همه چیز از آن کَشیدی؟
دلِ تو چرا نَدانَد به خوشی به لامَکان شُد؟
همه روز لَعْب کردی غَمِ خانه خود نَخوردی
سویِ خانه باید اکنون دُژَم و کَشانْ کَشان شُد
تو بِخَند خنده اولی که رَوان شوی به مولی
کَرَمَش رَوا ندارد به کَریمْ بَدگُمان شُد
نِگَرَد شُتر به اُشْتُر که بیا که ساربان شُد
زِ چپ و زِ راست بِنْگَر به قَطارهایِ بی‌مَر
پیِ روز هَمچو سایه به طَریقِ آسْمان شُد
نه زِ لامَکان رَسیدی همه چیز از آن کَشیدی؟
دلِ تو چرا نَدانَد به خوشی به لامَکان شُد؟
همه روز لَعْب کردی غَمِ خانه خود نَخوردی
سویِ خانه باید اکنون دُژَم و کَشانْ کَشان شُد
تو بِخَند خنده اولی که رَوان شوی به مولی
کَرَمَش رَوا ندارد به کَریمْ بَدگُمان شُد
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۶۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
