همه را بیازمودم زِ تو خوش تَرَم نَیامَد
چو فرو شُدم به دریا چو تو گوهرم نَیامَد

سَرِ خُنْب‌ها گُشادم زِ هزار خُم چَشیدم
چو شرابِ سَرکَشِ تو به لب و سَرَم نَیامَد

چه عَجَب که در دلِ من گُل و یاسَمَن بِخَندد؟
که سَمَن بَریْ لَطیفی چو تو در بَرَم نَیامَد

زِ پِی­اَت مُرادِ خود را دو سه روز تَرک کردم
چه مُراد مانْد زان پَس که مُیَسَّرَم نَیامَد؟

دو سه روز شاهی­اَت را چو شُدم غُلام و چاکر
به جهان نَمانْد شاهی که چو چاکرم نَیامَد

خِرَدم بِگُفت بَرپَر زِ مُسافرانِ گَردون
چه شِکَسته پا نِشینی که مُسافرم نَیامَد؟

چو پَرید سویِ بامَت زِ تَنَم کبوترِ دل
به فَغان شُدم چو بُلبُل که کبوترم نَیامَد

چو پیِ کبوترِ دلْ به هوا شُدم چو بازان
چه هُمایْ مانْد و عَنْقا که بَرابَرم نَیامَد؟

بُرو ای تَنِ پَریشان تو و آن دلِ پشیمان
که زِ هر دو تا نَرَستَم دلِ دیگرم نَیامَد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir