۱۲۱۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۷۷۱

هَله عاشقانْ بِکوشید که چو جسم و جان نَمانَد
دِلتان به چَرخْ پَرَّد چو بَدَنْ گِران نَمانَد

دل و جان به آبِ حِکْمَت زِ غُبارها بِشویید
هَله تا دو چَشمِ حَسرت سویِ خاکْدان نَمانَد

نه که هر چه در جهان است نه که عشقْ جانِ آن است؟
جُزِ عشقْ هر چه بینی همه جاودان نَمانَد

عَدَمِ تو هَمچو مَشرق اَجَلِ تو هَمچو مغرب
سویِ آسْمانِ دیگر که بِه آسْمان نَمانَد

رَهِ آسْمانْ دَرون است پَرِ عشق را بِجُنبان
پَرِ عشق چون قَوی شُد غَمِ نردبان نَمانَد

تو مَبین جهانْ زِ بیرون که جهانْ دَرونِ دیده­ست
چو دو دیده را بِبَستی زِ جهان جهان نَمانَد

دلِ تو مِثالِ بام است و حَواسْ ناودان­ها
تو زِ بامْ آب می‌خور که چو ناودان نَمانَد

تو زِ لوحِ دلْ فُروخوان به تمامی این غَزَل را
مَنِگَر تو در زَبانَم که لب و زبان نَمانَد

تَنِ آدمی کَمان و نَفَس و سُخَن چو تیرش
چو بِرَفت تیر و تَرکَش عَمَلِ کَمان نَمانَد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۷۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.