هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی و لطافت طبیعت و عشق می‌پردازد. در آن از رسیدن مستان، پرستان، گل‌عذاران و دیگر عناصر زیبا و معنوی صحبت می‌شود. همچنین، به مفاهیمی مانند لطف، عشق، و تحولات طبیعی اشاره دارد. متن سرشار از تصاویر شاعرانه و مفاهیم عرفانی است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و شاعرانه است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. نوجوانان و بزرگسالان به دلیل داشتن تجربه و درک بیشتر از مفاهیم انتزاعی و عرفانی، بهتر می‌توانند با این متن ارتباط برقرار کنند.

غزل شمارهٔ ۸۱۹

اندکْ اندک جَمعِ مَستان می‌رَسَند
اندکْ اندک میْ‌پَرَستان می‌رَسَند

دِلْنَوازانْ نازْنازان در رَهْ اَند
گُلْ عِذاران از گُلِسْتان می‌رَسَند

اندک اندک زینْ جهانِ هست و نیست
نیستان رفتند و هَستان می‌رَسَند

جُمله دامَن‌هایِ پُرزَر هَمچو کان
از برایِ تَنگْ دَستان می‌رَسَند

لاغَرانِ خسته از مَرعایِ عشق
فَربَهان و تَنْدُرستان می‌رَسَند

جانِ پاکانْ چون شُعاعِ آفتاب
از چُنان بالا به پَستان می‌رَسَند

خُرَّم آن باغی که بَهرِ مَریَمان
میوه‌هایِ نو زمستان می‌رَسَند

اَصلِشان لُطف است و هم واگشت لُطف
هم زِ بُستانْ سویِ بُستان می‌رَسَند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۱۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۲۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.