هوش مصنوعی: این متن شعری است که از مفاهیم عرفانی و فلسفی مانند عزم، امید، غیب، و بازگشت به اصل سخن می‌گوید. شاعر از حرکت از دنیای مادی به سوی عالم معنوی و بازگشت به اصل الهی سخن می‌گوید و بر اهمیت معنی و حقیقت در برابر ظاهر و حرف تأکید می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات و مفاهیم عرفانی دارد. این مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده و نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۸۲۵

بَرنشین ای عَزْم و مَنْشین ای امید
کَزْ رَسولانَش پَیاپِی شُد نَوید

دود و بویی می‌رَسَد از عَرشِ غَیب
ای نَهانان سویِ بویِ آن پَرید

هر چه غَفلَتْ کور و پنهان می‌کُند
دودِ بویَش می‌کُند آن را سِپید

ما زِ گَردونْ سویِ مادون آمدیم
بازْ ما را سویِ گَردون بَرکَشید

هَمچو مَریَم سویِ خُرمابُن رَویم
زان که خُرمایی ندارد شاخِ بید

بَس کُن و از حرف در مَعنی گُریز
چند مَعنی را زِ حرفی می‌مَزید؟

این مَزیدنْ طِفْلِ بی‌دَندان کُند
گَر شما مَردید نان را خود گَزید
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۲۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.