هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به موضوعاتی مانند عشق الهی، رستاخیز، و ارتباط انسان با خدا می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند عید، دلدار، جان، فرشته‌ها، و آسمان استفاده کرده تا احساسات عمیق معنوی و عرفانی خود را بیان کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم معنوی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۸۵۵

عید آمد و خوش آمد دِلْدارِ دِلْکَش آمد
هر مُرده‌یی زِ گوری بَرجَست و پیشَش آمد

دل را زبان بِبایَد تا جانْ به چَنگَش آرَد
جانْ پاکَشان بیاید کانْ یارِ سَرکَش آمد

جانْ غَرقِ شَهْد و شِکَّر از مَنْبَعِ نَباتَش
مَهْ در میانِ خَرمَنْ زان تُرکِ مَهْ وَش آمد

خاکْ از فُروغِ نَفْخَه ش قِبله‌یْ فرشته آمد
کاب از جِوارِ آتش هم طَبْعِ آتش آمد

جان و دلِ فرشته جُفتِ هَوایِ حَق شُد
گَردونْ فرشتگان را زان روی مَفْرَش آمد

نَر باش و صیقلی کُن دل را و نَقْش بَرخوان
بی‌نَقْش و بی‌جِهات اینْ شش سو مُنَقَّش آمد

آن لَعْل را در آخِر در جَیبِ خویش یابی
بر جَیبِ پاکْ جَیبان نورَش مُرَ شَّش آمد

زَ افْیونِ شَربَتِ او سَرمَست خُفت بِدعَت
زُاسْتونِ رَحْمَتِ او دولتْ مُنَعَّش آمد

ای هوشْمند گوشی کو را کَشید دستش
وِیْ روسِپید رویی کَزْ وِیْ مُخَمَّش آمد

خاموش پنج نوبَتْ مِشْنو زِ آسْمانی
کان آسْمان بُرونِ این پنج و این شش آمد
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.