۴۱۱ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۸۷۱

آمد بهارِ خُرَّم و رَحْمَت نِثار شُد
سوسن چو ذوالْفَقارِ علی آبْدار شُد

اَجْزایِ خاک حامِله بودند از آسْمان
نُه ماه گشت حامِله زان بی‌قَرار شُد

گُلْنار پُرگِرِه شُد و جوبار پُرزِرِه
صَحرا پُر از بنفشه و کُهْ لاله زار شُد

اِشْکوفه لَب گُشاد که هنگامِ بوسه گشت
بُگْشاد سَر وْ دست که وَقتِ کِنار شُد

گُلْزارِ چَرخ چون که گُلِسْتانِ دل بِدید
در رو کَشید ابر و زِ دِلْ شَرمسار شُد

آن خار می‌گریست که ای عیب پوشِ خَلْق
شُد مُسْتَجابْ دَعوتِ او گُل عِذار شُد

شاهِ بهار بَست کَمَر را به مَعْذِرت
هر شاخ و هر درختْ ازو تاج دار شُد

هر چوب در تَجَمُّل چون بَزمِ میر گشت
گَر در دو دستِ موسیٰ یک چوبْ مار شُد

زنده شُدند بارِ دِگَر کُشتگانِ دِیْ
تا مُنْکِرِ قیامَت بی‌اِعْتِبار شُد

اَصْحابِ کَهْفِ باغ زِ خواب اَنْدَرآمدند
چون لُطفِ روح بَخشِ خدا یارِ غار شُد

ای زنده گشتگان به زمستان کجا بُدیت؟
آن سو که وقتِ خوابْ رَوان را مَطار شُد

آن سو که هر شبی بِپَرَد این حواس و روح
آن سو که هر شبی نَظَر و اِنْتِظار شُد

مَهْ چون هِلال بود سَفَر کرد آن طَرَف
بَدْری مُنَوَّر آمد و شمعِ دیار شُد

این پنج حِسِّ ظاهر و پنجِ دِگَر نَهان
لَنْگ و مَلول رفت و سَحَر راهوار شُد

بَربَند این دَهان و مَپِیمای بادْ بیش
کَزْ بادِ گفت راهِ نَظَر پُرغُبار شُد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۷۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.