هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از مفاهیمی مانند زیرکی، فروتنی، قدرت خداوند و اهمیت سکوت سخن می‌گوید. در این شعر، شاعر با استفاده از استعاره‌ها و تمثیل‌های مختلف، به بیان حقایق فلسفی و اخلاقی می‌پردازد. به عنوان مثال، از زیرکی روباه، قدرت خداوند در بخشیدن وجود به معدوم، و اهمیت سکوت در بیان حقایق سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تمثیل‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۸۷۳
خُفته نِمود دِلْبَر گفتم زِ باغْ زود
شَفتالوی بِدُزدم او خود نَخُفته بود
خندید و گفت روبَهْ آخِر به زیرکی
از دستِ شیرْ صیدْ کجا سَهْل دَررُبود؟
مَر ابر را کِه دوشَد وان جا کِه دَررَسَد؟
اِلّا مَگَر که ابر نِمایَد به خویشْ جود
مَعْدوم را کجاست به ایجادْ دست و پا؟
فَضْلِ خدایْ بَخشَد مَعْدوم را وجود
مَعْدوم وار بِنْشین زیرا که در نماز
دادِ سلام نَبْوَد اِلّا که در قُعود
بر آتشْ آب چیره بُوَد از فُروتَنی
کاتَشْ قیام دارد و آب است در سُجود
چون لَب خَموش باشد دلْ صدزبان شود
خاموش چند چند بِخواهیش آزْمود
شَفتالوی بِدُزدم او خود نَخُفته بود
خندید و گفت روبَهْ آخِر به زیرکی
از دستِ شیرْ صیدْ کجا سَهْل دَررُبود؟
مَر ابر را کِه دوشَد وان جا کِه دَررَسَد؟
اِلّا مَگَر که ابر نِمایَد به خویشْ جود
مَعْدوم را کجاست به ایجادْ دست و پا؟
فَضْلِ خدایْ بَخشَد مَعْدوم را وجود
مَعْدوم وار بِنْشین زیرا که در نماز
دادِ سلام نَبْوَد اِلّا که در قُعود
بر آتشْ آب چیره بُوَد از فُروتَنی
کاتَشْ قیام دارد و آب است در سُجود
چون لَب خَموش باشد دلْ صدزبان شود
خاموش چند چند بِخواهیش آزْمود
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
