هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به توصیف تغییرات و تحولات طبیعت و زندگی می‌پردازد. شاعر از بلبلان، طوطیان، باغ‌ها و شاخه‌های خشک صحبت می‌کند و به زیبایی‌ها و نعمت‌های زندگی اشاره می‌کند. همچنین، به موضوعاتی مانند عدالت، بخشش و ارزش‌های انسانی مانند عشق و هنر پرداخته شده است.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر وجود دارد.
غزل شمارهٔ ۸۷۷
امسال بُلبُلان چه خَبَرها هَمی‌دَهَند
یا رب به طوطیان چه شِکَرها هَمی‌دَهَند
در باغ‌ها دَرآیْ تو امسال و دَرنِگَر
کانْ شاخه‌هایِ خُشکْ چه بَرها هَمی‌دَهَند
مِقْراض در میان نه و خِلْعَت هَمی‌بُرند
وان را که تاج رفت کَمَرها هَمی‌دَهَند
بی‌مِنَّتِ کسی همه بر نُقره می‌زنند
بی‌زَحْمَتِ مُصادره زَرها هَمی‌دَهَند
هر دل که تشنه است به دریا هَمی‌بَرَند
وان را که گوهر است گُهَرها هَمی‌دَهَند
این تُحْفه دیده‌اَند که عُشّاقِ روزگار
تا برشُمارِ مویِ تو سَرها هَمی‌دَهَند
این نورْ دیده‌اَند که دیوانگانِ راه
سودا هَمی‌خَرَند و هُنرها هَمی‌دَهَند
یا رب به طوطیان چه شِکَرها هَمی‌دَهَند
در باغ‌ها دَرآیْ تو امسال و دَرنِگَر
کانْ شاخه‌هایِ خُشکْ چه بَرها هَمی‌دَهَند
مِقْراض در میان نه و خِلْعَت هَمی‌بُرند
وان را که تاج رفت کَمَرها هَمی‌دَهَند
بی‌مِنَّتِ کسی همه بر نُقره می‌زنند
بی‌زَحْمَتِ مُصادره زَرها هَمی‌دَهَند
هر دل که تشنه است به دریا هَمی‌بَرَند
وان را که گوهر است گُهَرها هَمی‌دَهَند
این تُحْفه دیده‌اَند که عُشّاقِ روزگار
تا برشُمارِ مویِ تو سَرها هَمی‌دَهَند
این نورْ دیده‌اَند که دیوانگانِ راه
سودا هَمی‌خَرَند و هُنرها هَمی‌دَهَند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
