هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از شکرگزاری به خداوند شروع می‌کند و به بیان تجربیات روحانی و عرفانی خود می‌پردازد. او از رهایی از بندها، دعا و ناله‌هایش به درگاه خداوند، و گشایش دریچه‌های دل سخن می‌گوید. شاعر همچنین به عشق الهی و وفاداری به آن اشاره می‌کند و از گشایش راه‌های معنوی توسط خداوند سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم فلسفی و دینی دارد. همچنین، زبان شعر کلاسیک فارسی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۹۳۰
سپاس و شُکرْ خدا را که بَندها بِگُشاد
میانْ به شُکر چو بَستیم بَندِ ما بِگُشاد
به جان رَسید فَلَک از دُعا و ناله من
فَلَک دَهانِ خود اَنْدَر رَهِ دُعا بِگُشاد
زِ بَسْ که سینه ما سوخت در وَفا جُستن
زِ شَرمِ ما عَرَق از صورتِ وَفا بِگُشاد
اَدیمِ رویِ سُهیلیم هر کجا بِنِمود
غُلامِ چَشمه عشقیم هر کجا بِگُشاد
پَسِ دَریچه دلْ صد دَرِ نَهانی بود
که بَسته بود خدا بَنده خدا بِگُشاد
دَرین سَرا که دو قِندیلِ ماه و خورشید است
خدا زِ جانبِ دلْ روزَنِ سَرا بِگُشاد
اَلَسْت گفت حَق و جان‌ها بَلیٰ گفتند
برایِ صِدقِ بَلیٰ حَقْ رَهِ بَلا بِگُشاد
میانْ به شُکر چو بَستیم بَندِ ما بِگُشاد
به جان رَسید فَلَک از دُعا و ناله من
فَلَک دَهانِ خود اَنْدَر رَهِ دُعا بِگُشاد
زِ بَسْ که سینه ما سوخت در وَفا جُستن
زِ شَرمِ ما عَرَق از صورتِ وَفا بِگُشاد
اَدیمِ رویِ سُهیلیم هر کجا بِنِمود
غُلامِ چَشمه عشقیم هر کجا بِگُشاد
پَسِ دَریچه دلْ صد دَرِ نَهانی بود
که بَسته بود خدا بَنده خدا بِگُشاد
دَرین سَرا که دو قِندیلِ ماه و خورشید است
خدا زِ جانبِ دلْ روزَنِ سَرا بِگُشاد
اَلَسْت گفت حَق و جان‌ها بَلیٰ گفتند
برایِ صِدقِ بَلیٰ حَقْ رَهِ بَلا بِگُشاد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۲۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
