هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از عشق و عرفان سخن می‌گوید. او از نیاز به وصال معشوق، بی‌فایده بودن جمال و کمال دیگران در برابر عشق حقیقی، و بی‌فایده بودن تلاش‌ها و دعاها بدون یاری بخت صحبت می‌کند. شاعر همچنین از اهمیت خدمت به معشوق، بی‌فایده بودن دنیا بدون عشق، و نیاز به صفای باطن برای رسیدن به حقیقت سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۹۴۹
مرا وِصالِ تو باید صَبا چه سود کُند؟
چو منْ زمینِ تو گشتم سَما چه سود کُند؟
اَیا بُتانِ شِکَرلَب چو رویِ شَهْ دیدم
مرا جَمال و کَمالِ شما چه سود کُند؟
دِلَم نَمانْد و گُدازید چون شِکَر در آب
جَمالِ ماهْ رُخِ دِلْرُبا چه سود کُند؟
فَلَک بِبَست میانِ مرا زِ فَضلْ کَمَر
وَلیک بی‌شَهِ شُهره قَبا چه سود کُند؟
هزار حیله کُنم من دَغا و شیوه عشق
چو شَهْ حَریف نباشد دَغا چه سود کُند؟
مرا بَقا و فَنا از برایِ خِدمَتِ اوست
مرا چو آن نَبُوَد این بَقا چه سود کُند؟
سَقا و آب برایِ حرارتِ جِگَر است
جِگَر چو خون شُد ای دل سَقا چه سود کُند؟
فَلَک به ناله شُد از بس دُعا و زاریِ من
چو بَختْ یار نباشد دُعا چه سود کُند؟
مگو چُنین تو چه دانی بَلادُری‌ست نَهان
خدایْ دانَد و بَسْ کین بَلا چه سود کُند؟
چو خونْ بَهایِ تو ای دل هوایِ عشقِ ویْ است
مگو که کُشته شُدم خونْ بَها چه سود کُند؟
تو هان و هان به دل و دیده خاکِ این رَهْ شو
چو خاک باشی باید عَلا چه سود کُند؟
دَران فَلَک که شُعاعاتِ آفتابِ دل است
هزار سایه و ظِلِّ هُما چه سود کُند؟
هُما و سایه‌اش آن جا چو ظُلْمَتی باشد
زِ نورْ ظُلْمَتْ غیرِ فَنا چه سود کُند؟
دِلا تو چند زنی لاف از وَفاداری؟
بُرو به بَحرِ وَفا این وَفا چه سود کُند؟
صَفایِ باقی باید که بر رُخَت تابَد
تو جَنْدره زده گیر این صَفا چه سود کُند؟
چو کِبْر را بِگُذاری صَفا زِ حَق یابی
بدانی آن گَهْ کین کِبْریا چه سود کُند؟
بُرو به نَزدِ خداوند شَمسِ تبریزی
فَقیرِ او شو جانا غَنا چه سود کُند؟
چو منْ زمینِ تو گشتم سَما چه سود کُند؟
اَیا بُتانِ شِکَرلَب چو رویِ شَهْ دیدم
مرا جَمال و کَمالِ شما چه سود کُند؟
دِلَم نَمانْد و گُدازید چون شِکَر در آب
جَمالِ ماهْ رُخِ دِلْرُبا چه سود کُند؟
فَلَک بِبَست میانِ مرا زِ فَضلْ کَمَر
وَلیک بی‌شَهِ شُهره قَبا چه سود کُند؟
هزار حیله کُنم من دَغا و شیوه عشق
چو شَهْ حَریف نباشد دَغا چه سود کُند؟
مرا بَقا و فَنا از برایِ خِدمَتِ اوست
مرا چو آن نَبُوَد این بَقا چه سود کُند؟
سَقا و آب برایِ حرارتِ جِگَر است
جِگَر چو خون شُد ای دل سَقا چه سود کُند؟
فَلَک به ناله شُد از بس دُعا و زاریِ من
چو بَختْ یار نباشد دُعا چه سود کُند؟
مگو چُنین تو چه دانی بَلادُری‌ست نَهان
خدایْ دانَد و بَسْ کین بَلا چه سود کُند؟
چو خونْ بَهایِ تو ای دل هوایِ عشقِ ویْ است
مگو که کُشته شُدم خونْ بَها چه سود کُند؟
تو هان و هان به دل و دیده خاکِ این رَهْ شو
چو خاک باشی باید عَلا چه سود کُند؟
دَران فَلَک که شُعاعاتِ آفتابِ دل است
هزار سایه و ظِلِّ هُما چه سود کُند؟
هُما و سایه‌اش آن جا چو ظُلْمَتی باشد
زِ نورْ ظُلْمَتْ غیرِ فَنا چه سود کُند؟
دِلا تو چند زنی لاف از وَفاداری؟
بُرو به بَحرِ وَفا این وَفا چه سود کُند؟
صَفایِ باقی باید که بر رُخَت تابَد
تو جَنْدره زده گیر این صَفا چه سود کُند؟
چو کِبْر را بِگُذاری صَفا زِ حَق یابی
بدانی آن گَهْ کین کِبْریا چه سود کُند؟
بُرو به نَزدِ خداوند شَمسِ تبریزی
فَقیرِ او شو جانا غَنا چه سود کُند؟
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۴۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۵۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
