هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از سپیده دم و تغییرات طبیعت به عنوان استعاره‌ای برای تغییرات درونی انسان و گذر زمان استفاده می‌کند. شاعر از روز و شب، جوانی و پیری، و مفاهیم فلسفی مانند گذر زمان و تغییرات درونی سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن شامل مفاهیم فلسفی و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند گذر زمان و پیری نیاز به درک عمیق‌تری از زندگی و تجربیات انسانی دارند.
غزل شمارهٔ ۹۵۳
سپیده دَم بِدَمید و سپیده می‌سایَد
که ویسِ روز رُخِ خویش را بیارایَد
غُلامِ روزِ دِلَم کو به جایِ صد سال است
سپیده چهره دل را به کار می‌نایَد
سپیدیِ رُخِ این دلْ سپیده‌ها بَخشَد
که طاسِ چرخْ حَواشیش را نَپِیمایَد
سپیده را چو فروشُست شبْ به آبِ سیاه
رُخِ عَجوزه دنیا بِبین چه را شایَد؟
بِدِه عَجوزه زَرّاق را هزار طلاق
دَمِ عَجوزه جوانیْت را بِفَرسایَد
بِران تو دیو زِ خود پیش از آن که دیو شَوی
وَگَر نه من خَمُشَم عَنْ قَریبْ بِنْمایَد
که ویسِ روز رُخِ خویش را بیارایَد
غُلامِ روزِ دِلَم کو به جایِ صد سال است
سپیده چهره دل را به کار می‌نایَد
سپیدیِ رُخِ این دلْ سپیده‌ها بَخشَد
که طاسِ چرخْ حَواشیش را نَپِیمایَد
سپیده را چو فروشُست شبْ به آبِ سیاه
رُخِ عَجوزه دنیا بِبین چه را شایَد؟
بِدِه عَجوزه زَرّاق را هزار طلاق
دَمِ عَجوزه جوانیْت را بِفَرسایَد
بِران تو دیو زِ خود پیش از آن که دیو شَوی
وَگَر نه من خَمُشَم عَنْ قَریبْ بِنْمایَد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۵۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۵۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
