هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش و تقدیر از یک شخصیت یا مفهوم والا می‌پردازد. او از کبوترانی که به دور بام این شخصیت می‌گردند و از مرغانی که پر و بال خود را از او یافته‌اند، سخن می‌گوید. شاعر تأکید می‌کند که بدون حمایت این شخصیت، آرامش ممکن نیست و همه به او امید بسته‌اند. همچنین، او به مرغانی اشاره می‌کند که به دلیل طمع به دام افتاده‌اند و از شخصیت مورد ستایش به عنوان منبع حیات و نجات یاد می‌کند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۹۵۵
سَلام بر تو که سینِ سَلام بر تو رَسید
سَلام گِردِ جهان گشت جُز تو نَپْسَندید
به گِردِ بامِ تو گَردان کبوترانِ سَلام
که بی‌پَناهِ تو کَس را نَشایَد آرامید
چو پَرّ و بال زِ تو یافته‌ست هر مُرغی
زِ غیرِ تو به کجا باشَدَش اُمیدْ مُرید؟
به هر طَرَف که بِبینی تو مُرغِ سوخته پَر
بدان که از طَمَعِ خامْ سویِ دامْ پَرید
تو آبِ کوثری و سوخته به تو آید
بِرویَدَش سِپَسِ سوز پَرّ و بالِ جدید
سَلام گِردِ جهان گشت جُز تو نَپْسَندید
به گِردِ بامِ تو گَردان کبوترانِ سَلام
که بی‌پَناهِ تو کَس را نَشایَد آرامید
چو پَرّ و بال زِ تو یافته‌ست هر مُرغی
زِ غیرِ تو به کجا باشَدَش اُمیدْ مُرید؟
به هر طَرَف که بِبینی تو مُرغِ سوخته پَر
بدان که از طَمَعِ خامْ سویِ دامْ پَرید
تو آبِ کوثری و سوخته به تو آید
بِرویَدَش سِپَسِ سوز پَرّ و بالِ جدید
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
